Sigo esperando encontrar a alguien a quien amar incondicionalmente; a alguien que me haga soñar.

dimarts, 6 de desembre del 2011

Serà de veritat...

I ara mateix, no tinc gaire a dir. Un dia de merda com qualsevol altre, feta pols. Ho segueixo veient tot immensament fotut, sense res a fer. Segueixo intentant convèncer a mi mateixa que si tot això ha passat per algun bon motiu serà, sabent en el fons que no m'ho crec.
Al cap i a la fi, prefereixo pensar que amb ell serà diferent, que serà de veritat...

diumenge, 4 de desembre del 2011

I no tindré res a veure amb tu

Sí, tot s'ha acabat. I sé que pot ser ara ho veig tot negre, i que estic feta merda, però més endavant m'adonaré que en realitat era el millor que em podia passar. Serà difícil somriure quan tot dintre meu és buit i no tinc cap raó per fer-ho. Però algun dia ho superaré i llavors seré capaç de mirar-te a la cara i dir-te: Saps què? No t'ha servit de res, ara estic bé, m'he adonat que no et necessito per viure; puc ser feliç sense tu.

I llavors, donaré mitja volta i me'n aniré satisfeta; ja no tindré res a veure amb tu, res que em mengi per dintre.


dimecres, 23 de novembre del 2011

El amor de mi vida. Parte 2

Respiro hondo y me convenzo a mí misma de que esto es real. Así que con una dulce y tartamuda voz te susurro un "hola" inseguro. Al instante, sin pensarlo, con toda seguridad me dices: "Llevo semanas esperando que nuestras miradas se cruzaran; que llegara este momento." Me quedo atónita; mi corazón se paraliza. Tanto tiempo deseando que esto pasara, y ahora no sé ni cómo reaccionar
Me quedo sin habla, simplemente te miro, y seguramente pensarás que soy tonta. Enseguida me muero de vergüenza, y lo único que hago es taparme la cara con las manos. Entonces, al instante, me apartas las manos para poderme ver la cara, me sonríes, nos miramos fijamente, y sucede. Sucede ese momento que tanto esperábamos; me besas. Noto tu entrecortada respiración, tus labios, tu piel; tu alma.

diumenge, 20 de novembre del 2011

Me había hecho a la idea, y tú me la giras de nuevo

Ya me había hecho a la idea, y vas tú, y me la giras de nuevo. Como siempre haces. Pensaba que sería algo sólo entre tu y yo, que nadie lo sabría. No me gustaba la idea, pero me acostumbré. Todo era como siempre, hasta hace unos días. Era por la tarde, yo estaba sentada con mis amigas en una escalera. Tú te acercáste a saludar, como siempre. Me abrazaste y te quedaste cojido a mi cintura, aunque poco a poco tus manos fueron bajando. Nos quedamos abrazados, mientras me dabas besos en el cuello y me susurrabas cosas al oído. Todo esto ya era más que de normal, pero mi sorpresa fue mayor cuando me besaste varias veces; !Delante de la gente!
Todo esto me desconcierta, no sé qué es lo que debo pensar. ¿Empieza a haber algo más? Y como si no fuera suficiente, ahora, ni siquiera hablamos. Lo único que tengo claro es que yo no voy a ser la que vaya detrás, la que se arrastre. Quizás deba dejarlo pasar; pasar página... No lo sé, ¿quizás un tiempo? Todo lo que está pasando me supera; no sé qué pensar de cada cosa que pasa, ni que hacer, si dejarlo pasar, si luchar por esto... Sólo sé que en realidad no vale la pena que me pase los días así.

dijous, 17 de novembre del 2011

!Vive y sé feliz!

Llegará un día en el que te darás cuenta de todo lo malo que hay a tu alrededor. De todas las cosas que suceden. Te percatarás de que no todo es tan sencillo, de que en realidad todo es difícil. La vida está llena de decisiones que debes tomar. Fallarás y te caerás en el camino, pero el truco está en saberte levantar y volverlo a intentar. Miles de cosas suceden, ya tendrás tiempo de comprenderlas. 
Todo mientras tú vives tu vida. Mientras pasas tus días jugando con muñequitas, coloreando dibujitos en una libreta; viviendo tu vida de niña. De esa niña inocente de 6 años, que sólo se preocupa de llevar con ella su peluche favorito, o de si hoy podrá ver sus dibujos en la tele. Esa niña que no se percata de las cosas malas de la vida, la que no tiene preocupaciones... !La que simplemente vive!
Y eso precisamente es lo que debes hacer; VIVIR! Ya tendrás tiempo de sufrir y llevarte palos en la vida, de traiciones, de mal de amores; ya tendrás tiempo de vida. 


Por ahora; !VIVE Y SÉ FELIZ!

dimecres, 16 de novembre del 2011

Esas pequeñas cosas

Cada vez me parece más increíble; ¿cómo una simple sonrisa puede cambiar tantas cosas? Y es que me he dado cuenta, de que una simple mirada distraída de una persona especial, te puede hacer cambiar en todo. Los pequeños detalles son los que marcan de verdad. Esas miradas cómplices de reojo; la sonrisilla pícara que sueltas cuando nuestras miradas se cruzan; cuando al pararnos a saludar, sobran las palabras y con un simple abrazo se entiende todo...

Esas pequeñas cosas, son las que hacen cambiar mi vida. Son mis grandes alegrías; lo que me hace feliz.

diumenge, 13 de novembre del 2011

El amor de mi vida. Parte 1

Me encuentro frente a ti; el amor de mi vida. De pie, sin hacer nada, sólo mirándote. De repente tu mirada se cruza con la mía y yo aparto la vista. Noto poco a poco un calor en mis mejillas; me estoy poniendo roja. La vergüenza me inunda. Así que decido darme la vuelta y quedarme de espaldas a ti, con la esperanza de que pases por alto esa mirada. De repente, noto como una mano toca mi hombro y me giro sin más. Y entonces, te veo ahí, detrás de mi. Te miro a los ojos, sonrío y me sorprendo al ver que me devuelves la mirada con una sonrisa de oreja a oreja. Me quedo en blanco, no sé como reaccionar.¿De verdad me está pasando esto a mi?

dissabte, 12 de novembre del 2011

Hoy; decicidamente hoy

Hoy; decididamente hoy. Hoy es el día en el que he decidido olvidarme de lo malo; dejarlo a un lado. Me he dado cuenta de que no vale la pena desperdiciar mis días con tonterías, con esas rayadas mentales que me entran así, sin más. Por que todo eso, no sirve de nada. Hoy, lo he decidido: voy a vivir la vida a mi manera, como me apetezca, viendo el lado bueno de las cosas, dejando de lado lo malo. Tampoco me pasaré las noches pensando en qué pasará, que será de nosotros (si es que lo hay)... Y mucho menos dejaré de hacer cosas por miedo: vida nada más hay una, y hay que vivirla al máximo.

Hoy me he dado cuenta, que quiero ser feliz.

dimecres, 9 de novembre del 2011

diumenge, 6 de novembre del 2011

Todo sigue igual; nada cambia

Y otro días más, todo sigue igual; nada cambia. Sigo aquí, como siempre, intentando evadir ese momento. El momento en que te lo diga, en el que todo se acabe; todo se quede en pasado. Sigo huyendo de eso, aunque sé que en realidad es inevitable. Tarde o temprano llegará, lo sé, pero no quiero; porque te quiero.

divendres, 4 de novembre del 2011

Te cruzas en mi camino; maldito destino

Estoy sentada enfrente del ordenador, mirando tus fotos. Y de repente paro y pienso: ¿De que me sirve? No hago más que torturarme a mí misma.
Entonces, cierro todo, me levanto y me voy decidida; decidida a aclarar mis ideas, a saber qué hacer. Así que corro a mi habitación, cojo mi chaqueta, mi bolso, y salgo de casa aceleradamente tras un portazo que retumba en mi cabeza. Al salir, me planto en la escalera y empiezo a colocarme los cascos a todo volumen. Quiero borrarme del mapa, olvidarme de este mundo; perderme en el infinito. En cuanto acabo, comienzo a caminar calle abajo, sin rumbo fijo, donde me lleven mis pies. Miro todo mi alrededor, todo es diferente; no, la diferente soy yo. Todos viven su vida, su momento, mientras yo, malgasto mi tiempo pensando en ti.
Sin darme cuenta pasa el tiempo, ya es hora de volver a casa, aunque no lo desee. Empiezo a seguir el camino de vuelta, sin parar de pensar en todo, cuando de repente, apareces tú. 


Te cruzas en mi camino; maldito destino.

dimecres, 2 de novembre del 2011

Cuando te confieso que te quiero...

Porque todo se complica cuando te confieso que "te quiero" y, tú, solo te atreves a negarlo y decir que quizás no es amor lo que siento. Y entonces me pregunto, ¿tan difícil es creerme?
De repente, me paro y pienso, si ya se te olvidó lo que me dijiste una vez; si ya no sientes nada por mí. Y si es así, ¿porque jugaste conmigo? Me hiciste creer algo que no era verdad; que me querías... Ahora, lo único que hago, es torturarme pensando en cómo me lo pude creer, por qué fui tan ingénua.... Y eso se repite día tras día; sin saber qué hacer.

Mis niñas ( L )

¿Porque todo el mundo se empeña en fingir ser quién no es? Algo tan simple, tan único y sencillo como ser tú mismo. ¿Porque a la gente le cuesta tanto?
No creo que haya nada mejor que poder estar con tus amigos y ser quién de verdad eres. Tener tus locuras, tus ideas, tus pensamientos, TODO. Lo encuentro simplemente bonito encontrar a alguien que te aprecie y te quiera tal y como eres, sin tener que ocultarte de nada.
Eso, es lo que de verdad define a un amigo; alguien que te aprecie sin condiciones.


Porque simplemente os quiero mis niñas!
Chorba!:3



Forever Young! ( L )

dilluns, 31 d’octubre del 2011

diumenge, 30 d’octubre del 2011

dissabte, 29 d’octubre del 2011

Qué sentir...

Y lo intento, créeme, lo hago, pero se me hace imposible no pensar en esto. No entiendo como unas simples palabras, pueden cambiar todo de golpe. Pensaba que lo sabía todo de lo que pasaba, pero entonces, pronunciaste esas palabras. ¿POR QUÉ? ¿Por qué lo dijiste? Pensaba que dijiste sin compromiso ni sentimientos; y me dijiste "te quiero". Todo se complicó a partir de ahí, nada es fácil ahora. 

Las dudas me asaltan, no sé qué pensar; qué sentir.

Simplemente tú, eres quién me importa

Siempre esperaré encontrar a alguien como tú. Alguien que aguante mis tonterías, mis enfados, mis caprichos, todos y cada uno de mis defectos; absolutamente todo. Porque para mí, tú eres la simple perfección dentro de toda imperfección. Eres la única persona que me puede sacar una verdadera sonrisa en un momento de llanto y tristeza, la que me hace levantar cabeza. 

Y es que simplemente tú, eres quién me importa.

dijous, 27 d’octubre del 2011

Lo nuestro

Estoy aquí, sola, una vez más, tumbada en mi cama. No tengo nada que hacer, sólo pensar. Me quedo traspuesta y pienso: ¿Qué está pasando?
Miles de pensamientos desordenados entran en mi cabeza, no comprendo sus significados. Me lleno de inseguridad y miedo; no tengo nada claro. Sigo dándole vueltas a todo, rayándome aún más. Pienso que nada de lo que he hecho ha estado bien, no debería haberlo hecho. Pero, de golpe, algo me hace recapacitar y lo único que cabe en mi mente es: ¿Por qué me siento tan culpable? Al fin y al cabo, en ese momento quería, me apetecía, no tengo nada de lo que arrepentirme. 
En ese instante, lo comprendo todo. Simplemente la inseguridad por no saber qué piensa él de esto; de lo nuestro.

dimecres, 26 d’octubre del 2011

Buscando un camino que seguir

Nunca pensé que oír esas palabras de tu boca me desilusionaría de esta manera. Pensaba que todo empezaba a cobrar sentido cuando de repente, dices que me quieres. Ahora que me había echo a la idea de que nunca habría algo serio entre nosotros, vas tú y me lo alborotas todo. Y es que ahora no sé qué hacer, no puedo más, todo ha cambiado; ahora hay sentimientos.

No tengo ni idea de lo que debo hacer; estoy perdida, no sé qué dirección seguir. 

diumenge, 23 d’octubre del 2011

Cada vez que lo pienso, me avergüenzo

Lo confieso, se me hace imposible mirarte a la cara, cada vez que te veo te esquivo. No puedo evitarlo, me avergüenzo de mí misma. Por haber sido tan tonta, tan ilusa, por haberte creído. Pensé que quizás sería verdad, pero ya veo que no. Me lo creí todo, absolutamente todo; sin más. Me cegué por completo ante tus palabras. Me engatusaste como a un niño con un caramelo. Me prometiste mil y una cosas como el que dice "hola". Todavía no me lo creo. ¿Cómo me pudiste hacer eso? Me desconcierta como pude cegarme de esta manera; es ilógico. Pero por fin me di cuenta, de toda la realidad. Me usaste como un juguete y nada más. Ahora soy yo, la que pone fin a esto.

divendres, 21 d’octubre del 2011

El increíble interior de una persona

Todo el mundo se empeña en encontrar a su príncipe azul o a su princesa ideal. Pero, ¿qué entendemos como ideal? ¿Alguien guapo, con dinero y popular? No creo que ese concepto defina a alguien especial, almenos eso pienso yo. De verdad, pensádlo, ¿es eso lo que nos proporciona felicidad en una persona? ¿El simple hecho de que tenga una cara bonita y nos conceda todo lujo de detalles gracias a su alta situación económica? No, definitivamente, no. Es estúpido pensar eso. Lo que de verdad hace especial a una persona, es su forma de ser.
La persona que te hace sentir mariposas en el estómago cada vez que te mira, la que te ama incondicionalmente a pesar de tus pequeños errores, la que te hace sentir especial con tan sólo tenerle, la que hace lo que sea por estar más tiempo junto a ti, la que soporta todos y cada uno de tus defectos sin condiciones... La que simple y sencillamente, te ama; esa SÍ es una persona especial.

dimarts, 11 d’octubre del 2011

Todo eso ya pasó, es sólo el puto pasado

Una vez más, estoy aquí, sentada delante del escritorio, mirando la pantalla del ordenador. Me quedo traspuesta, todo se nubla a mi alrededor. Miles de pensamientos desordenados inundan mi cabeza, sin sentido. Agacho la cabeza, me miro las manos y cierro los ojos. Todos los momentos que pasamos juntos regresan a mi memoria. Vuelven los "te quiero", aquellas caricias, las miradas cómplices que escondían esas ganas de comerte a besos... Todo, absolutamente todo. Desde los largos silencios mirándonos a los ojos, hasta las enormes carcajadas a consecuencia de aquellos besos traidores en el cuello. Me quedo pensando en cómo las cosas han podido cambiar tanto; tanto amor, convertido en tanto odio. Recapacito y pienso <<Todo eso ya pasó, es sólo el puto pasado.>> 
Al instante, abro los ojos, levanto la cabeza y falsamente sonrío como si no me hubiera derrumbado. Acto seguido, corro hacia mi habitación, y rompo a llorar.

dilluns, 3 d’octubre del 2011

Anhelo

Me quedo tumbada en la cama, con la luz apagada y la mirada perdida en el techo de la habitación. Sólo se me pasa una palabra por la cabeza: anhelo. Siento como poco a poco una horrible sensación de tristeza y soledad se apodera de mi. Me siento vacía y desolada; sin nada que importarme. Todo se convierte gris, un sitio extraño aunque acogedor, que invita a quedarme. Cada vez prefiero estar más tiempo alejada de todo, de mi alrededor.
De repente, la palabra anhelo vuelve a mí. Sueños inalcanzables, deseos y alegrías que un día quisiera vivir se apoderan de mí. No existe nada más que el simple hecho de querer volver a tenerte, de que vuelvas a ser mío. Y es que anhelo tus caricias, tus abrazos, tus cálidos besos, esa mirada que me hipnotiza y me hace viajar a mil años luz de aquí. Esas pequeñas cosas que te hacen ser especial, ser quién eres; a quién quiero. Simple y sencillamente tú. Esa persona que me puso un mundo entero a mis pies; y que sin embargo, también se lo llevó sin más.
De nuevo, esa sensación de tristeza y soledad vuelve otra vez. Me siento insignificante, impotente y abandonada. Pienso en todos y cada uno de los momentos que pasamos juntos y me doy cuenta de lo ilusa que llegué a ser. Lentamente, noto como una lágrima cae sobre mi mejilla y pienso:<<No puede ser, otra vez no, por esto no. Me niego, no quiero seguir así por esto.>> Inmediatamente me seco las lágrimas, me incorporo y decido que no voy a dejar que nada ni nadie, me haga sentir tan mal y miserable como me sentí. Luego, vuelvo a la realidad, y rompo a llorar desconsoladamente. Una vez más, la historia se repite, nada cambia, un día tras otro y siempre lo mismo. Me tumbo, pienso, y lloro; todo igual.

dissabte, 1 d’octubre del 2011

Basta de lamentarse

Y aún sigo pensando en como pueden cambiar las cosas de un día al otro; así, sin más.
Sigo sin comprender, como pudo pasar. Teníamos un mundo propio, sólo tuyo y mio, y se desvaneció. Por una estúpida discusión y todo se acabó. Pero, ¿sabes qué? Ya no me lamento por eso. Si me paro a pensar, por algo será que pasó. Todo pasa por algún motivo, y es que, algo mejor vendrá.
Ya basta de lamentarse día tras día por algo que tú decidistes, sin pensar en mí. 

Ahora sé, que es lo mejor, algo muchísimo mejor llegará a mi vida; ahora, a esperarlo con una sonrisa.

dimecres, 28 de setembre del 2011

Te empiezo a querer

Un día más soñando con oír ese "te quiero" de tu boca, sentir una simple caricia rozando mi piel, un beso... Y sé que vives sin saberlo, pero una simple sonrisa tuya, es todo para mi. Sé que quizás no deba ilusionarme así, pero algo ya pasó dentro de mi, y es lo que quiero ahora. 
Después de lo que pasó, pensé que quizás algo habría, y quizás lo habrá; sólo sé, que te empiezo a querer.

Este momento soñado

Y cuando por fin llega este momento esperado; me siento insegura. No sé cómo reaccionar, pues nunca pensé que sucedería... Y una vez más, me derrumbo ante mi silencio.
Así pasan los días, y no tengo nada claro, todo me desconcierta; pienso que nada es real, que es simplemente un sueño.

dilluns, 26 de setembre del 2011

Curando mis heridas...

Y por fin el tiempo me ha enseñado a curar las heridas, todas y cada una de ellas ha quedado en el pasado. Ahora, el único recuerdo que queda de ti en mi interior, son esas cicatrices que me dejaste, y que siempre permanecerán ahí. 
Cuando pienso en ti, ya no siento nada; simplemente vacío. Por pensar que un día creí que de verdad habías cambiado, que me querías, que nuestra historia era real. Pensé que yo era todo para ti; como tú lo eras para mí. Confiaba plenamente en ti, eras la única razón de mi sonrisa día tras día. Y por eso hoy, me arrepiento de todo, por haber sido tan ilusa e ingenua contigo.
A lo largo de estos meses, me he dado cuenta de que es lo mejor para mí. No sé si en realidad es lo que pienso; al menos, sí que es lo que me hago creer a mí misma. 

dilluns, 29 d’agost del 2011

Simplemente

Y un día más estoy aquí, pensando en ti. Porque no ha habido día en el que no piense en lo nuestro, en volver estar junto a ti. Sigo soñando contigo, absurdo; lo sé. Y a pesar del tiempo que ha pasado, te sigo queriendo igual que antes, no lo puedo evitar. En el fondo, siempre quedará algo de amor por ti.
Ahora, con todo lo que he pasado, me he dado cuenta, de que no elijes de quien te enamoras, simplemente, pasa.

dissabte, 11 de juny del 2011

Porque sí. Parte 2

He necesitado un mes y pocos días para darme cuenta de que no te mereces que me pase los días llorando por ti. He comprendido que no me valorabas, simplemente lo hacías ver. Cuando se acabó, en tres días ya tonteabas con cualquiera, me insultabas, hablabas mal de mí, contabas mis secretos y lo que más me duele, rompiste todas y cada una de nuestras promesas. A la semana, ya habías tenido 3 aventuras diferentes; a la siguiente, ya tenias novia. Sí, vale, no durasteis ni una semana, pero jodió igual. Me sentí una tonta por haber creído en lo nuestro, una ilusa.

divendres, 10 de juny del 2011

Porque sí. Parte 1

Porque sí, son esos pequeños detalles los que le hacen especial. Esa sonrisa, su tierna mirada, la cara de inocencia, esa dulzura al susurrar un “te quiero”. Son esas insignificantes cosas, invisibles para cualquiera, excepto para mi, al contrario, son las cosas que me hacen quererle. Cada pequeño detalle, por minúsculo que sea, es importante para mi. He aprendido a querer esos defectos irritantes que para muchos son inaguantables, pero que ahora para mi son imprescindibles. Y es que, aunque lo intente, no me hago a la idea de pasar un día sin esas pequeñas cosas que me unen a él. Porque forman parte de mi vida. Me hace feliz una simple mirada suya, o un simple gesto, lo que sea, me es indiferente, pero me hace feliz. Sí, lo sé, es una tontería, pero es mi tontería y no hay más. 


Sin embargo, me he dado cuenta, de que no puede ser así. No puedo vivir pendiente de una persona, de sus actos, de sus palabras y de sus sentimientos. No puedo pretender que esa persona sienta lo mismo hacia mi eternamente. Por que todo empieza, pero a la vez tiene su final. Y esto lo ha tenido, ha llegado a su final. Y quizás tenga otro futuro, no lo sé, al menos eso espero. Al menos, sé que ha sido un pasado bonito junto a ti, que nunca olvidaré.